Henk Vinkes
Het leek zo eenvoudig: winnen in de achtste ronde en dan even afwachten wat Amsterdam West voor resultaat neer zou zetten en dan waren we kampioen. Ja, leek… Het ging dus allemaal niet volgens het verwachte script. Dat bleek op een totaal andere manier geschreven te zijn, en de regie lag niet bij ons. Maar het was ook een niet te regisseren aflevering van de Apeldoorn-thriller. De wedstrijd werd gespeeld in het Europese Go-centrum in Amstelveen. Een verouderd gebouw dat zo te zien eerder een school of iets dergelijks is geweest. Weinig ventileren, verouderde kozijnen, je kon er op wachten dat het in de loop van de middag door alle inspanningen van de schakers een broeierige atmosfeer zou worden. Met alle gevolgen van dien.
Het team van Zukertort Amstelveen 3 had in de sterkst mogelijke opstelling plaats genomen achter de borden want ze vochten tegen degradatie. En nog hadden wij op vrijwel alle borden een voorsprong wat betreft de ELO-rating, maar dat bleek uiteindelijk totaal geen garantie te zijn voor winst. Want al vroeg in de opening maakten Freddie en Reint eenvoudige te voorkomen blunder(tje)s. De een catastrofaler dan de ander. En Maarten had voor het lastige Wolga-gambiet gekozen, en kreeg al snel de nodige problemen geserveerd. Maar dat bleek niet zijn grootste probleem te zijn, hij was ziek, en werd alleen maar zieker naarmate de middag vorderde. Op zijn plaats is zeker een compliment dat hij wel door bleef strijden, maar de wil was er totaal niet, begrijpelijk.
Freddie heeft een abonnement genomen op het overzien van eenvoudige wendingen in de opening. De vorige ronde kreeg hij al tegen Hans Leeflang een vervelend zetje te verteren, nu nodigde hij Eric Roosendaal uit om de zwarte koningsstelling te laten ontploffen. Hij noemde het zelf een blunder, dus die bewoordingen kan ik hier dan ook zonder scrupules gebruiken. Een blunder die een pion kost en – als wit volgens mij beter zijn best had gedaan – genoeg had moeten zijn voor winst. Het hele midden terrein gaat in de doos, en er blijft een eindspel over waarin wit vier pionnen heeft tegen een loper. Volgens Freddie was het nog wel lastig te winnen, maar Eric Roosendaal had het op zich nog wel kunnen proberen. Dat deed hij niet en Freddie kwam er met een blauw oog vanaf; een meevaller, zeg maar.
Tussendoor meldt Maarten dat hij echt ziek is en dat is hem ook duidelijk aan te zien. Hij speelt nog wel door maar ik verwacht er niet teveel van. Toch komen we op voorsprong omdat Henk op slinkse wijze zijn tegenstander De Heer weet te verschalken. Wat is uw naam? Ja, De Heer, grapje tussendoor Volgens Henk zat hij in het middenspel te kloten, te slapen en in gedachten reed hij al over de A2 via Utrecht naar Apeldoorn. Maar hij was op tijd weer bij de les om te profiteren van de fouten die Peter de Heer maakte. In de veronderstelling dat vrijwel alles zou winnen denkt Peter de Heer elke zet te kunnen doen, maar bij het slaan op c5 op de 26e zet had hij beter de toren het werk kunnen laten doen. Daar kantelt de partij in het voordeel van Henk Eleveld. De druk op de loper op d5 wordt te groot en vanaf daar gaat het bergafwaarts met wit. Een loper er tegenaan gooien in uiterste nood heeft geen gewenst resultaat. Als zwart op het punt staat twee stukken voor te komen is de strijd beslecht, we staan voor en daar mogen we wel zeker een kwartier van genieten.
Want dan heeft Reint een stuk en meer verloren waar hij eerst remise aanbied. Op hetzelfde moment een stuk kan winnen en na het remiseaanbod een stuk verliest! Kunt u het nog volgen? Reint waarschijnlijk zelf ook niet want die walgt al sinds de zevende zet van zichzelf dat hij een zet over het hoofd heeft gezien. Gevolg daarvan is dat hij lange tijd tegen Walt Schagen op zijn tellen moet passen om niet onder de voet te worden gelopen, het kost zoals wel vaker weer zeeën van tijd. Maar goed, hij houdt het hoofd nog net boven water maar de stelling laat te wensen over. Om toch nog het nut in te zien van een teamleider vraagt hij of hij remise mag aanbieden. Op de voor mij diplomatieke wijze neem ik dat verzoek in overweging en kom tot het besluit dat hij dat mag doen. Maar het verzoek wordt niet gehonoreerd en wit doet een zet… die behoorde te verliezen voor wit. Reint heb je dat gezien? 25… f5 en je wint een stuk! Klaarblijkelijk niet, want hij walgt wederom alleen maar van de zet die hij zelf daarna doet: hij verliest een stuk! Tijdsdruk? Ik heb het niet gezien, maar dat zal zijn verklaring zijn, of niet het juiste gevoel voor de partij gehad? Vanaf die wederzijdse “geen stuk willen winnen” is het Reint die in het stof gaat bijten. Want hij verliest het stuk wel en daarmee ook de partij. Ben ik te mild voor je geweest Reint, of had het oordeel harder moeten zijn zoals het een teamleider betaamt ;-) De score is weer gelijk en zal er niet beter op worden.
Maarten kan het zoals eerder in dit verslag gemeld niet bolwerken tegen Harold de Boer. Tijdens de rit naar Amstelveen leek er niets aan de hand maar gedurende de middag voelde hij zich steeds slechter worden. En als het toilet dan je beste vriend wordt is dat geen garantie voor een spetterende partij. Het is eigenlijk nog een wonder dat hij nog zo lang vol heeft gehouden, maar het pleit was al beslecht. Als een kat in het nauw weet Maarten geen rare sprongen te maken en weet dat hij geen uitzonderlijke bijdrage kan leveren aan deze wedstrijd. Hij verliest dan ook, maar dat zagen we al aankomen. Beterschap Maarten!
De partij van Nikolai? Die heb ik op dit moment nog niet, maar het slot gaat om de diagonaal a1-h8. Op een bord vol stukken is dat een vreemde constatering maar het geeft wel de essentie van de partij aan. Waarom: op a1 staat een zwarte toren, Esther de Kleuver heeft er ook nog een op h8 staan. Ja, lekker boeien zal je denken, maar als Nikolai mee weet te werken door zijn koning zo ongelukkig neer te zetten blijkt deze diagonaal de perfectie van samenwerking te zijn. Op de site van Zukertort Amstelveen omschrijven ze het als volgt:
Marcel is tot deze ronde de topscorer in deze klasse en om te proberen dat te blijven heeft van plek gewisseld met Freddie. Hij heeft dan wit wat op zich een voordeel zou moeten zijn. Maar nee, het is hem net zo min gegund deze middag. Het walgelijke Frans komt weer op het bord en de zoektocht naar een goede stelling is weer begonnen. Maar de expeditie levert helaas niets op, erger nog: het evenwicht is zo fragiel dat bij de minste misrekening hij zich zomaar in een mindere stelling kan manoeuvreren. En dat is precies wat gebeurd want Marcel kan geen goed plan vinden, kan zichzelf maar nauwelijks vrij vechten uit de omsingeling. Het gaat snel bergafwaarts en als hij dan ook nog een stuk moet inleveren is er geen uitweg meer mogelijk. Hij hoopt dat zijn tegenstander nog remise aanbiedt want dan neem ik dat gelijk aan! Maar nee, die ziet dat de partij gewonnen gaat worden door hem en zal zeker geen vredespijp willen roken. Een zeldzame nederlaag voor Marcel, maar ook die hoorde bij de sores van de middag. Want na deze nederlaag hadden we de wedstrijd verloren en waren dus nog geen kampioen. Want zou de concurrentie daarmee doen. Laten we hopen dat ze ook steken laten vallen.
Maar hoe groot zou de steek zijn die wij gingen laten vallen? Dat was afhankelijk van de laatste twee partijen van Martin en Erik. Mr. Smit moest het opnemen tegen Waldemar Moes en die overwinning dit seizoen moest er toch een keer komen! Dat was in ieder geval mijn opdracht en gezeten achter de witte stukken leek het stukje bij beetje die kant op te gaan. Maar de typerende Erik-stelling diende zich al wel weer snel aan, maar nu wel met enig perspectief op initiatief voor wit. Rondom de twintigste zet wordt het lont in het kruitvat gestoken en is er een lichte plof te horen. Maar het lontje blijkt ook aan de andere kant aangestoken te zijn. Maar wie heeft dan het beste van de korte lontjes? Het lijkt dat Erik net iets beter wegkomt voordat het andere lontje klapt want hij heeft er een pion aan overgehouden. Maar het is een pion die vrij in het open veld staat en wit moet tevens de eigen koningsstelling op orde houden. Het voordeel blijkt van korte duur, wel vraagt Erik nog of hij op winst moet blijven spelen. Uiteraard, maar het heeft geen zin meer dus de remise is vrij vlot daarna een feit. Misschien dan in de laatste ronde een volle overwinning voor hem, we zullen zien.
Met de kikker in de bil en de lach aan zijn kont beleeft Martin een jolige middag. Vroeg opgestaan om baby Maud stil te krijgen is hij volledig bij de les aan het eerste bord tegen Joost Schoonackers. Ik weet wel zeker dat hij bij Maud en Paula de nodige 1-april grappen heeft uitgehaald om in de stemming te komen. Dat moesten wij ook allemaal nog ondergaan. Maar goed en wel, hij weet de score toch nog een draaglijk aanzien te geven door de laatste partij te winnen. Het voordeel behaalt hij in het middenspel als zwart zijn stelling aan alle kanten opent. Daar maakt Martin handig gebruik van en wint vrij eenvoudig een pion. Dat voordeel wordt ten volle uitgebuit en als de torens en dames in het doosje zijn gegooid is het een kwestie van tijd voor het winstpunt. Dat laat evenwel niet lang op zich wachten omdat Amstelveen de wedstrijd al heeft gewonnen geeft Schoonackers misschien te vroeg op maar de uitslag zou uitstel van executie zijn.
Een nederlaag dus voor ons. Verwacht? Nee, zeker niet want alle voortekenen wezen erop dat we soepel moesten kunnen winnen. Een excuus zoeken? Het is altijd de teamleider die de schuld krijgt omdat hij de verkeerde opstelling maakte... Die neem ik dan ook maar op me :-) Maar die TL heeft een brede rug en zal er nog een extra palmpje op nemen (wat hij ook deed). Waar dan de zondebok zoeken? Wie het weet zegt het maar, zit de slijtage in het team, worden we ouder en letten we minder op? Ach, we hoeven er ook weer niet zo’n drama van te maken. Want zoals de titel van dit verhaal al aangeeft: we wonnen toch nog! Hoe dan? Nou, de concurrentie bakte er nog minder van: Amsterdam West, Paul Keres en Caissa verloren ook allemaal. Dat scenario bedenk je niet en toen de kas werd opgemaakt van de zaterdag waren we nog verder uitgelopen op de andere teams. Zullen die teams ook hun teamleider naar het schavot leiden? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat we in de laatste ronde maar twee bordpunten nodig hebben om het kampioenschap binnen te halen. Wie die zaterdag het tweede punt op mijn bureau aflevert mag mij trakteren op een palmpje!
Het wrange van deze wedstrijd is wel dat ondanks de winst tegen ons Zukertort Amstelveen 3 mede door de andere resultaten degradeert uit de derde klasse. Voor hen geldt precies het tegenovergestelde: winst en toch verloren.
Het team van Zukertort Amstelveen 3 had in de sterkst mogelijke opstelling plaats genomen achter de borden want ze vochten tegen degradatie. En nog hadden wij op vrijwel alle borden een voorsprong wat betreft de ELO-rating, maar dat bleek uiteindelijk totaal geen garantie te zijn voor winst. Want al vroeg in de opening maakten Freddie en Reint eenvoudige te voorkomen blunder(tje)s. De een catastrofaler dan de ander. En Maarten had voor het lastige Wolga-gambiet gekozen, en kreeg al snel de nodige problemen geserveerd. Maar dat bleek niet zijn grootste probleem te zijn, hij was ziek, en werd alleen maar zieker naarmate de middag vorderde. Op zijn plaats is zeker een compliment dat hij wel door bleef strijden, maar de wil was er totaal niet, begrijpelijk.
Freddie heeft een abonnement genomen op het overzien van eenvoudige wendingen in de opening. De vorige ronde kreeg hij al tegen Hans Leeflang een vervelend zetje te verteren, nu nodigde hij Eric Roosendaal uit om de zwarte koningsstelling te laten ontploffen. Hij noemde het zelf een blunder, dus die bewoordingen kan ik hier dan ook zonder scrupules gebruiken. Een blunder die een pion kost en – als wit volgens mij beter zijn best had gedaan – genoeg had moeten zijn voor winst. Het hele midden terrein gaat in de doos, en er blijft een eindspel over waarin wit vier pionnen heeft tegen een loper. Volgens Freddie was het nog wel lastig te winnen, maar Eric Roosendaal had het op zich nog wel kunnen proberen. Dat deed hij niet en Freddie kwam er met een blauw oog vanaf; een meevaller, zeg maar.
Tussendoor meldt Maarten dat hij echt ziek is en dat is hem ook duidelijk aan te zien. Hij speelt nog wel door maar ik verwacht er niet teveel van. Toch komen we op voorsprong omdat Henk op slinkse wijze zijn tegenstander De Heer weet te verschalken. Wat is uw naam? Ja, De Heer, grapje tussendoor Volgens Henk zat hij in het middenspel te kloten, te slapen en in gedachten reed hij al over de A2 via Utrecht naar Apeldoorn. Maar hij was op tijd weer bij de les om te profiteren van de fouten die Peter de Heer maakte. In de veronderstelling dat vrijwel alles zou winnen denkt Peter de Heer elke zet te kunnen doen, maar bij het slaan op c5 op de 26e zet had hij beter de toren het werk kunnen laten doen. Daar kantelt de partij in het voordeel van Henk Eleveld. De druk op de loper op d5 wordt te groot en vanaf daar gaat het bergafwaarts met wit. Een loper er tegenaan gooien in uiterste nood heeft geen gewenst resultaat. Als zwart op het punt staat twee stukken voor te komen is de strijd beslecht, we staan voor en daar mogen we wel zeker een kwartier van genieten.
Maarten kan het zoals eerder in dit verslag gemeld niet bolwerken tegen Harold de Boer. Tijdens de rit naar Amstelveen leek er niets aan de hand maar gedurende de middag voelde hij zich steeds slechter worden. En als het toilet dan je beste vriend wordt is dat geen garantie voor een spetterende partij. Het is eigenlijk nog een wonder dat hij nog zo lang vol heeft gehouden, maar het pleit was al beslecht. Als een kat in het nauw weet Maarten geen rare sprongen te maken en weet dat hij geen uitzonderlijke bijdrage kan leveren aan deze wedstrijd. Hij verliest dan ook, maar dat zagen we al aankomen. Beterschap Maarten!
De beslissende klap werd uitgedeeld door Esther de Kleuver. Na 40 zetten was het bord nog boordevol stukken. Dat leek een lange zit te worden. Maar de witte stukken bleken nou net op dat moment even helemaal verkeerd te staan. Esther profiteerde prompt met een dodelijk paardschaakje, waarna wit ineens mat ging.En we staan twee punten achter, jammer!
Marcel is tot deze ronde de topscorer in deze klasse en om te proberen dat te blijven heeft van plek gewisseld met Freddie. Hij heeft dan wit wat op zich een voordeel zou moeten zijn. Maar nee, het is hem net zo min gegund deze middag. Het walgelijke Frans komt weer op het bord en de zoektocht naar een goede stelling is weer begonnen. Maar de expeditie levert helaas niets op, erger nog: het evenwicht is zo fragiel dat bij de minste misrekening hij zich zomaar in een mindere stelling kan manoeuvreren. En dat is precies wat gebeurd want Marcel kan geen goed plan vinden, kan zichzelf maar nauwelijks vrij vechten uit de omsingeling. Het gaat snel bergafwaarts en als hij dan ook nog een stuk moet inleveren is er geen uitweg meer mogelijk. Hij hoopt dat zijn tegenstander nog remise aanbiedt want dan neem ik dat gelijk aan! Maar nee, die ziet dat de partij gewonnen gaat worden door hem en zal zeker geen vredespijp willen roken. Een zeldzame nederlaag voor Marcel, maar ook die hoorde bij de sores van de middag. Want na deze nederlaag hadden we de wedstrijd verloren en waren dus nog geen kampioen. Want zou de concurrentie daarmee doen. Laten we hopen dat ze ook steken laten vallen.
Maar hoe groot zou de steek zijn die wij gingen laten vallen? Dat was afhankelijk van de laatste twee partijen van Martin en Erik. Mr. Smit moest het opnemen tegen Waldemar Moes en die overwinning dit seizoen moest er toch een keer komen! Dat was in ieder geval mijn opdracht en gezeten achter de witte stukken leek het stukje bij beetje die kant op te gaan. Maar de typerende Erik-stelling diende zich al wel weer snel aan, maar nu wel met enig perspectief op initiatief voor wit. Rondom de twintigste zet wordt het lont in het kruitvat gestoken en is er een lichte plof te horen. Maar het lontje blijkt ook aan de andere kant aangestoken te zijn. Maar wie heeft dan het beste van de korte lontjes? Het lijkt dat Erik net iets beter wegkomt voordat het andere lontje klapt want hij heeft er een pion aan overgehouden. Maar het is een pion die vrij in het open veld staat en wit moet tevens de eigen koningsstelling op orde houden. Het voordeel blijkt van korte duur, wel vraagt Erik nog of hij op winst moet blijven spelen. Uiteraard, maar het heeft geen zin meer dus de remise is vrij vlot daarna een feit. Misschien dan in de laatste ronde een volle overwinning voor hem, we zullen zien.
Een nederlaag dus voor ons. Verwacht? Nee, zeker niet want alle voortekenen wezen erop dat we soepel moesten kunnen winnen. Een excuus zoeken? Het is altijd de teamleider die de schuld krijgt omdat hij de verkeerde opstelling maakte... Die neem ik dan ook maar op me :-) Maar die TL heeft een brede rug en zal er nog een extra palmpje op nemen (wat hij ook deed). Waar dan de zondebok zoeken? Wie het weet zegt het maar, zit de slijtage in het team, worden we ouder en letten we minder op? Ach, we hoeven er ook weer niet zo’n drama van te maken. Want zoals de titel van dit verhaal al aangeeft: we wonnen toch nog! Hoe dan? Nou, de concurrentie bakte er nog minder van: Amsterdam West, Paul Keres en Caissa verloren ook allemaal. Dat scenario bedenk je niet en toen de kas werd opgemaakt van de zaterdag waren we nog verder uitgelopen op de andere teams. Zullen die teams ook hun teamleider naar het schavot leiden? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat we in de laatste ronde maar twee bordpunten nodig hebben om het kampioenschap binnen te halen. Wie die zaterdag het tweede punt op mijn bureau aflevert mag mij trakteren op een palmpje!
Het wrange van deze wedstrijd is wel dat ondanks de winst tegen ons Zukertort Amstelveen 3 mede door de andere resultaten degradeert uit de derde klasse. Voor hen geldt precies het tegenovergestelde: winst en toch verloren.
| partijen openen in nieuw venster of tabblad | partijen in pgn |
't Andere verslag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten