Henk Vinkes
Definitie:
Spannend. Hmmm, is dat de juiste beschrijving van de wedstrijd die we speelden in de zevende ronde van de competitie? Volgens de wedstrijdleider leek het daar wel op, want na bijna drie uur spelen is er nog geen enkele partij beslist. Wel tekent zich het een en ander af op de borden, en inderdaad is niet duidelijk hoe het op de diverse borden gaat aflopen.
Het was de weken voorafgaand aan deze match wel spannend bij de diverse spelers in hun thuissituatie, als je dat zo mag noemen. De geboortegolf bij het tweede team duurde nog even voort. Nu was het Reint die zijn dochter Jedidja verwelkomde in deze grote wereld. Een spannende periode voor vader en moeder maar die werden verblijd met een mooie dochter: Jedidja genaamd. En dat laat de bijgevoegde foto duidelijk zien. We moeten nu wel zien of er een oppasschema moet komen voor Maud en Jedidja. Maar ja, dan kunnen we ze mooi de schaakregels leren en als de pappies ouder worden kan de nieuwe generatie zo plaats nemen achter de borden. Dus Reint en Martin, jullie kunnen er ook niet vroeg genoeg mee beginnen!
Henk Eleveld had het plan gekozen om de witte massa die ze tegenwoordig sneeuw noemen eens van dichtbij te gaan onderzoeken. Dat deed hij alleen van iets te dichtbij en op een manier zoals je dat niet zou moeten doen. De Ingmar Stenmark van Schaakstad 2 kwam zo ongelukkig terecht dat zijn arm er van uit de kom raakte. Ik kon hier een enorm dramatisch verhaal gaan vertellen, met allerlei heroïsche reddingsacties et cetera, maar dat werd door Henk direct naar het land der fabelen verwezen. Ach, met een halfuurtje zat de arm weer in de kom, klaar. Weer een spannend verhaal om zeep geholpen, en intussen wordt het steeds spannender op de borden. Maar goed, Henk blijkt wel steun nodig te hebben in de vorm van de Franzosische armsteun, of het genoeg is om de partij te winnen? Daar komen we later op retour…
De eerste die furieus de speelzaal uitloopt en die je dus maar beter niet voor de voeten kunt gaan lopen is Freddie van der Elburg. Paard d5 heeft hij het de hele tijd maar over, dat ik die niet gezien heb. Aan het eerste bord, tegen Hans Leeflang. Het leek een goede keuze, want die moest een keer gestopt worden dit seizoen. Maar die kant leek het niet op te gaan.
We kunnen maar beter even naar de eerste partij gaan die vandaag beslist werd. Marcel Boel, cool en onverstoord en op uitdrukkelijk verzoek met wit hoeft hij zich niet te veel in te spannen om tot winst te komen. Als ik dit schrijf moet ik wel zeggen dat dit niet helemaal waar is, want na tien zetten denkt hij zeer lang na. Na de partij gevraagd wat hier de reden voor was, en de verklaring was simpel: de partij niet laten verzanden in een saaie remise. Toen die conclusie eenmaal was getrokken duurde het nog wel eventjes voordat het beoogde resultaat zich aandiende. Min of meer volgens de te verwachten manier van spelen van zwart wist Marcel welk plan zwart zou hebben. En dat was niet het juiste plan. Pion e5 moest allerlei scheldkanonnades van paard, toren en dame ondergaan maar kon een lange neus trekken toen zwart vanwege de te optimistische wandelingen ene paard mocht inleveren. En dan is het KatInHetBakkie voor Marcel, de eerste winstpartij kon eindelijk na drie uur worden genoteerd.
Waar is Freddie intussen gebleven? Uuuh staat niet buiten te roken, en er komt geen stoom meer uit zijn oren als hij langs de borden loopt. Wots keburd? Inderdaad is hij terecht niet tevreden over hoe dingen zijn verlopen in de opening. Hij dreigde een pion te gaan verliezen door een simpel trucje maar blijkbaar wilde Hans Leeflang daar geen gebruik van maken, of had misschien andere snode plannen. Die materiaalverhouding blijft in evenwicht alhoewel wit op een klein voordeeltje mag buigen. En dat behoudt hij totdat er enigszins verrassend tot remise word besloten. Okay, een meevallertje? Misschien wel, of geen van beide spelers heeft een goed plan om tot actie over te gaan. Freddie is weer rustig en neemt zijn biertjuh. Eind goed, al goed. Stand 1½-½.
Erik Smit heeft geen lekker seizoen. Zoals al eerder gemeld ontbreekt het hem aan ritme, we hopen dat dat weer terug komt. Vandaar nu eens aan een lager bord in de hoop dat daar gescoord kon gaan worden. En wie treft hij daar: Yvette Nagel. Die is best wel goed, en heb je niet zomaar van het bord getikt. Erik maakt gebruik van typische eigen opzet van de partij maar weet niet veel te bereiken. Maar hetzelfde geldt voor wit, de balans slaan niet door naar wit of zwart. Diverse speldenprikken brengen nog iets leven in de partij maar een remiseaanbod van wit maakt duidelijk dat de vrede maar snel getekend moet worden. Na de partij denkt Erik beter te hebben kunnen doen als hij op b2 had geslagen, misschien voor een volgende ronde!
Nu had Marcel al een ogenschijnlijk eenvoudige partij, de winst die Martin toegeworpen krijgt lijkt nog makkelijker. Maar terwijl ik die partij naspeel is het er ook een van gemiste kansen, zowel voor Martin als Wim Helmers. Het damegambiet gaat tot omstreeks de twintigste zet gelijk op, wel posteert Martin zijn paarden op lastige posities in de witte stelling. En daar had het faliekant mis kunnen gaan, want de twintigste zet van Martin is een blunder die gelukkig niet word afgestraft. Die twintigste zet had hij de partij direct kunnen beslissen, maar ook kunnen verliezen. Voor degenen die het naspelen: Pc5-d3 is fout en verliest een stuk. Daarentegen als Martin Pc5-e4 speelt is het snaveltjes dicht, oogjes toe en Meneer de Uil kan gaan slapen, want dan wint hij aan alle kanten diverse houtjes waar Ed en Willem Bever een prachtig ledikantje van hadden kunnen bouwen. De gemiste kans werd niet benut en omdat die paarden daar heel potsierlijk in de witte stelling staan en de stukken in toom houden ziet Wim Helmers geen reden meer om verder te spelen. Misschien geeft hij (te) vroeg op maar uiteindelijk zou Martin dat luiertje ook wel gewassen hebben. De voorsprong is uitgebreid naar 3-1. We zijn op weg om de enig overgebleven concurrent uit te schakelen.
En die (bijna) laatste tik komt op het conto van Jasper Zwirs, maar daarbij wel een beetje geholpen wordt door Ron Klein. Jasper weet na de opening de witte stelling zo goed als lam te leggen. Een stevig pionnenfort is daar debet aan. Zowel op de dame- als de koningsvleugel kan wit moeilijk los komen. En als het moment daar rijp voor is wordt het fort ontmanteld en begint de aanval op beide vleugels. Maar dan gaat het bijna mis, tenminste volgens de computermodellen. Want voor het gevoel gaat het van een leien dakje voor Jasper. Ron Klein had beter kunnen spelen maar verzuimt van de geboden kans gebruik te maken. Jasper is er dan als de kippen bij om het eindspelletje – naar het zich laat aanzien – eenvoudig te winnen. Ook hier is niet de beste verdediging voor wit op het bord gekomen. Niet erg voor ons want wij winnen weer een partij en zijn een stap dichterbij totale glorie.
En voor die “glorieuze” overwinning hadden we nog maar een half punt nodig. Henk Eleveld speelt tegen Jeroen Cromsigt en lijkt alles onder controle te hebben. Hij heeft tijd genoeg om alles door te rekenen want de relaxte wandelingen zijn vanwege het fysieke ongemak even op een lager pitje gezet. Hij had aangegeven te kunnen spelen omdat hij toch al links is en dus de zetten kon noteren, anders had ik niet meegedaan was zijn commentaar! En hij noteert omstreeks de twintigste zet dat de a-pion vrij is gespeeld en voor de nodige onrust in het zwarte kamp kan gaan zorgen. De loper helpt daarbij op grote afstand vanaf veld g1. En zoals al eerder deze middag zijn het ook hier weer wisselende kansen aan beide kanten. Jeroen Cromsigt moet moeite doen om die pion onschadelijk te maken terwijl Henk diverse pionnen aan het verorberen is. Toch is het waarschijnlijk in de tijdnoodfase dat er door Henk een grote kans op winst gemist word. Het zwarte paard had kort voor de tijdcontrole uit zijn lijden verlost kunnen worden, maar in plaats daarvan worden de torens ingeruild tegen de witte dame. Henk houdt een loper en toren over tegen de dame, en probeert nog wel te winnen. Dat is niet meer mogelijk voor beide kemphanen en dus trekt Henk het team over de drempel van 4 punten met een degelijke remise. Winst is binnen en met een ferme handdruk wordt de partij beëindigd… uuh nou weet ik natuurlijk niet hoe ferm die handdruk was ;-)
Maarten Beekhuis speelt tegen de teamcaptain van Amsterdam, Johan Lubbers. De Pirc-opening gaat lange tijd gelijk op en geen van beide spelers kan bogen op enig voordeel. Toch heeft Maarten iets meer bewegingsvrijheid, hij heeft een sterk pionnenblokje op de koningsvleugel. Op het oog zou daar iets van te maken moeten zijn maar Johan Lubbers raakt er niet bijzonder van onder de indruk. En dat hoeft hij ook niet want Maarten kan niets bereiken in de aanval. En zo staan er op een bepaald moment diverse stukken doelloos rondom de zwarte koning. En die had hij beter terug kunnen halen voor verdedigende taken want door middel van een kwaliteitsoffer is de c-lijn open gekomen voor zwart. Als hij dit nalaat wordt hij vrij eenvoudig omver gelopen door zwart en een wel erg verlaten koning staat dan na 53 zetten wel heel zielig mat. Gelukkig had het geen gevolgen meer voor de match, die was al gewonnen.
Reint van der Knijff was er zeer op gebrand om deze ronde mee te spelen, een (lang) moment van (ont)spanning was zijn aandeel. Reint speelde de langste partij van de dag en ook hij volgde de trend van de dag: wisselende kansen voor beide spelers! De Franse doorschuifvariant kwam op het bord en de partij ging lange tijd gelijk op. Op het bord tenminste, want qua tijd was het Reint die daar zeer veel van nodig had. En dan heb je maar een beperkte tijd toebedeeld gekregen die je zo economisch mogelijk moet indelen. Dat was niet het pakkie-an vandaag, het scheelde dat hij per zet 30 seconden erbij kreeg want anders was de partij heel vroeg afgelopen. Of dat de oorzaak is (was) dat hij de kansen niet pakte waar die zich aanboden is mij niet bekend. Feit is wel dat hij na de krap gehaalde eerste tijdcontrole ook daarna zeer veel tijd nodig had. Maar eerlijk gezegd was het ook een partij waar veel rekenwerk nodig was, want de stelling was wel erg ingewikkeld. Reint die koste wat het kost op winst wil spelen en zwart die de betere stelling krijgt. Dan weer was er kwaliteitswinst, dan weer werd dat voordeel ingeleverd. De stelling schommelt constant alle kanten op en dat onder toenemende tijdsdruk, voornamelijk voor Reint. Als dan uiteindelijk na bijna zes uur spelen een toreneindspel op het bord komt, gaat Reint toch nog ten onder aan de spanning. Dan maar de volgende ronde een mooie overwinning voor je dochter aan laten tekenen!
Was er werkelijk sprake van zoveel spanning deze wedstrijd? Moeilijk te zeggen, misschien vanwege de vele wisselende stellingen. Maar er zijn ook veel kansen onbenut gelaten, maar dat zijn dezelfde bewoordingen van de regel hiervoor. We hebben de wedstrijd gewonnen en daar gaat het om. De volgende ronde spelen we tegen Amstelveen, en als wij winnen en Amsterdam West punten laat liggen zijn we kampioen. Op 1 (!) april gaan we het beleven.
Definitie:
Psychisch effect veroorzaakt door een reeks van aspecten die een lezer of toeschouwer op zodanige wijze manipuleren dat er een sterke betrokkenheid bij het vertelde of getoonde ontstaat en de lezer of toeschouwer zo geboeid raakt in het verloop van de handeling dat hij of zij per se de afloop ervan wil kennen. Spanning kan vaak worden toegeschreven...
Spannend. Hmmm, is dat de juiste beschrijving van de wedstrijd die we speelden in de zevende ronde van de competitie? Volgens de wedstrijdleider leek het daar wel op, want na bijna drie uur spelen is er nog geen enkele partij beslist. Wel tekent zich het een en ander af op de borden, en inderdaad is niet duidelijk hoe het op de diverse borden gaat aflopen.
Henk Eleveld had het plan gekozen om de witte massa die ze tegenwoordig sneeuw noemen eens van dichtbij te gaan onderzoeken. Dat deed hij alleen van iets te dichtbij en op een manier zoals je dat niet zou moeten doen. De Ingmar Stenmark van Schaakstad 2 kwam zo ongelukkig terecht dat zijn arm er van uit de kom raakte. Ik kon hier een enorm dramatisch verhaal gaan vertellen, met allerlei heroïsche reddingsacties et cetera, maar dat werd door Henk direct naar het land der fabelen verwezen. Ach, met een halfuurtje zat de arm weer in de kom, klaar. Weer een spannend verhaal om zeep geholpen, en intussen wordt het steeds spannender op de borden. Maar goed, Henk blijkt wel steun nodig te hebben in de vorm van de Franzosische armsteun, of het genoeg is om de partij te winnen? Daar komen we later op retour…
De eerste die furieus de speelzaal uitloopt en die je dus maar beter niet voor de voeten kunt gaan lopen is Freddie van der Elburg. Paard d5 heeft hij het de hele tijd maar over, dat ik die niet gezien heb. Aan het eerste bord, tegen Hans Leeflang. Het leek een goede keuze, want die moest een keer gestopt worden dit seizoen. Maar die kant leek het niet op te gaan.
Waar is Freddie intussen gebleven? Uuuh staat niet buiten te roken, en er komt geen stoom meer uit zijn oren als hij langs de borden loopt. Wots keburd? Inderdaad is hij terecht niet tevreden over hoe dingen zijn verlopen in de opening. Hij dreigde een pion te gaan verliezen door een simpel trucje maar blijkbaar wilde Hans Leeflang daar geen gebruik van maken, of had misschien andere snode plannen. Die materiaalverhouding blijft in evenwicht alhoewel wit op een klein voordeeltje mag buigen. En dat behoudt hij totdat er enigszins verrassend tot remise word besloten. Okay, een meevallertje? Misschien wel, of geen van beide spelers heeft een goed plan om tot actie over te gaan. Freddie is weer rustig en neemt zijn biertjuh. Eind goed, al goed. Stand 1½-½.
Erik Smit heeft geen lekker seizoen. Zoals al eerder gemeld ontbreekt het hem aan ritme, we hopen dat dat weer terug komt. Vandaar nu eens aan een lager bord in de hoop dat daar gescoord kon gaan worden. En wie treft hij daar: Yvette Nagel. Die is best wel goed, en heb je niet zomaar van het bord getikt. Erik maakt gebruik van typische eigen opzet van de partij maar weet niet veel te bereiken. Maar hetzelfde geldt voor wit, de balans slaan niet door naar wit of zwart. Diverse speldenprikken brengen nog iets leven in de partij maar een remiseaanbod van wit maakt duidelijk dat de vrede maar snel getekend moet worden. Na de partij denkt Erik beter te hebben kunnen doen als hij op b2 had geslagen, misschien voor een volgende ronde!
Nu had Marcel al een ogenschijnlijk eenvoudige partij, de winst die Martin toegeworpen krijgt lijkt nog makkelijker. Maar terwijl ik die partij naspeel is het er ook een van gemiste kansen, zowel voor Martin als Wim Helmers. Het damegambiet gaat tot omstreeks de twintigste zet gelijk op, wel posteert Martin zijn paarden op lastige posities in de witte stelling. En daar had het faliekant mis kunnen gaan, want de twintigste zet van Martin is een blunder die gelukkig niet word afgestraft. Die twintigste zet had hij de partij direct kunnen beslissen, maar ook kunnen verliezen. Voor degenen die het naspelen: Pc5-d3 is fout en verliest een stuk. Daarentegen als Martin Pc5-e4 speelt is het snaveltjes dicht, oogjes toe en Meneer de Uil kan gaan slapen, want dan wint hij aan alle kanten diverse houtjes waar Ed en Willem Bever een prachtig ledikantje van hadden kunnen bouwen. De gemiste kans werd niet benut en omdat die paarden daar heel potsierlijk in de witte stelling staan en de stukken in toom houden ziet Wim Helmers geen reden meer om verder te spelen. Misschien geeft hij (te) vroeg op maar uiteindelijk zou Martin dat luiertje ook wel gewassen hebben. De voorsprong is uitgebreid naar 3-1. We zijn op weg om de enig overgebleven concurrent uit te schakelen.
En die (bijna) laatste tik komt op het conto van Jasper Zwirs, maar daarbij wel een beetje geholpen wordt door Ron Klein. Jasper weet na de opening de witte stelling zo goed als lam te leggen. Een stevig pionnenfort is daar debet aan. Zowel op de dame- als de koningsvleugel kan wit moeilijk los komen. En als het moment daar rijp voor is wordt het fort ontmanteld en begint de aanval op beide vleugels. Maar dan gaat het bijna mis, tenminste volgens de computermodellen. Want voor het gevoel gaat het van een leien dakje voor Jasper. Ron Klein had beter kunnen spelen maar verzuimt van de geboden kans gebruik te maken. Jasper is er dan als de kippen bij om het eindspelletje – naar het zich laat aanzien – eenvoudig te winnen. Ook hier is niet de beste verdediging voor wit op het bord gekomen. Niet erg voor ons want wij winnen weer een partij en zijn een stap dichterbij totale glorie.
Was er werkelijk sprake van zoveel spanning deze wedstrijd? Moeilijk te zeggen, misschien vanwege de vele wisselende stellingen. Maar er zijn ook veel kansen onbenut gelaten, maar dat zijn dezelfde bewoordingen van de regel hiervoor. We hebben de wedstrijd gewonnen en daar gaat het om. De volgende ronde spelen we tegen Amstelveen, en als wij winnen en Amsterdam West punten laat liggen zijn we kampioen. Op 1 (!) april gaan we het beleven.
| foto's op Google | partijen in pgn |
Partijen openen in nieuw venster of tabblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten